این شعر از مهدی اخوان ثالث رو استاد قاضی زاده سر کلاسهای گزارش نویسی واسمون خوند .
به شما هم توصیه می کنم که این شعر رو بخونید.
فوق العاده است!
فتاده تخته سنگ آنسوی تر ، انگار کوهی بود
و ما اینسو نشسته ،
خسته انبوهی
زن و مرد و جوان و پیر
همه با یکدیگر پیوسته ، لیک از پای
و با زنجیر
اگر دل می کشیدت سوی دلخواهی
به سویش می توانستی خزیدن ، لیک
تا آنجا که رخصت بود
تا زنجیر
ندانستیم
ندایی بود در رویای خوف و
خستگیهامان
و یا آوایی از جایی ، کجا ؟ هرگز نپرسیدیم
چنین می گفت
فتاده تخته سنگ آنسوی ، وز پیشینیان پیری
بر او رازی نوشته است ، هرکس
طاق هر کس جفت
چنین می گفت چندین بار
صدا ، و آنگاه چون موجی که بگریزد ز
خود در خامشی می خفت
و ما چیزی نمی گفتیم
و ما تا مدتی چیزی نمی گفتیم
پس از آن نیز تنها در نگه مان بود اگر گاهی
گروهی شک و پرسش ایستاده بود
و دیگر سیل و خستگی بود و فراموشی
و حتی در نگه مان نیز خاموشی
و تخته
سنگ آن سو اوفتاده بود
شبی که لعنت از مهتاب می بارید
و پاهامان ورم می کرد
و می خارید
یکی از ما که زنجیرش کمی سنگینتر از ما بود ، لعنت کرد گوشش را
و نالان گفت : باید رفت
و ما با خستگی گفتیم : لعنت بیش بادا گوشمان را
چشممان را نیز
باید رفت
و رفتیم و خزان رفتیم تا جایی که تخته سنگ آنجا
بود
یکی از ما که زنجیرش رهاتر بود ، بالا رفت ، آنگه خواند
کسی راز مرا
داند
که از اینرو به آنرویم بگرداند
و ما با لذتی این راز غبارآلود را مثل
دعایی زیر لب تکرار می کردیم
و شب شط جلیلی بود پر مهتاب
هلا ، یک ... دو
... سه .... دیگر پار
هلا ، یک ... دو ... سه .... دیگر پار
عرقریزان ، عزا
، دشنام ، گاهی گریه هم کردیم
هلا ، یک ، دو ، سه ، زینسان بارها بسیار
چه
سنگین بود اما سخت شیرین بود پیروزی
و ما با آشناتر لذتی ، هم خسته هم خوشحال
ز شوق و شور مالامال
یکی از ما که زنجیرش سبکتر بود
به جهد ما درودی
گفت و بالا رفت
خط پوشیده را از خک و گل بسترد و با خود خواند
و ما بی تاب
لبش را با زبان تر کرد ما نیز آنچنان کردیم
و سکت ماند
نگاهی کرد سوی
ما و سکت ماند
دوباره خواند ، خیره ماند ، پنداری زبانش مرد
نگاهش را ربوده
بود ناپیدای دوری ، ما خروشیدیم
بخوان ! او همچنان خاموش
برای ما بخوان !
خیره به ما سکت نگا می کرد
پس از لختی
در اثنایی که زنجیرش صدا می کرد
فرود آمد ، گرفتیمش که پنداری که می افتاد
نشاندیمش
بدست ما و دست خویش
لعنت کرد
چه خواندی ، هان ؟
مکید آب دهانش را و گفت آرام
نوشته بود
همان
کسی راز مرا داند
که از اینرو به آرویم بگرداند
نشستیم
و
به مهتاب و شب روشن نگه کردیم
و شب شط علیلی بود
بابا چرا اینقدر زدی تو خط آه و ناله؟؟ بجای این شعرای غمناک بشین دوخط از خودت بنویس تنبل!! :)
سلام. خیلی جالبه. من اتفاقی با اسم شما در حین وبگردی و کامنت گردی مواجه شدم. اسم شما اتفاقی شده مهدی اسدی یا عمدی؟!
احیانا با اون آقای خواننده نسبتی ندارید شما؟
یا علی
با نرگس موافقم به جای این هم شعر غمناک دو خط بنویس!!!
سلام
نبینم غمتو عاشق
یه سری هم به ما بزن لینکت کردم
سلام خوبید ؟
چه خبرا !
نیستید کم پیداید آقای اسدی؟
امیدوارم موفق باشید .
راستی من آپم!
تعطیلی که باز!
جون من این شیرین کاری وبلاگتو دیگه بزار کنار! خسته شدم اینقدر ازم پرسید ؛ببخشید یه سوال فنی اسم شما چیه؟؛ :(